《一见钟情》
                         维斯拉瓦  辛波斯卡 

二人都深信
是一股来潮的心血令彼此交会；
如此的的笃定固然美好， 
但并不确定的却更美丽。 

预先从未照过面，所以他们推想 
彼此间没有任何往事。 
在那些幕景：街上，或在楼梯、走廊，
许久以前，他们曾在哪里擦肩而过？

 

我想问他们 
是否他们记得——
或许在一道旋转门中
曾有面对面的一刻？
人群中道一声”对不起”？ 
听筒里讲一句”打错了”？ 
而我知道他们的答案，
是的，他们不记得了。 

他们会大大惊异于， 
缘分已将他们捉弄了 
这么多年。 

 

尚未完全准备好
去接受命运的交换， 
它接近他们，又退移开来 
横在他们的去路
忍住傻笑 
忽而跳到一边。 有一些标记、信号存在 

纵然他们辨认不出。
 

也许在三年前 
或上个星期二 
有某片小叶飘飞
于肩膀到另外的一副？ 
有东西失落又被拾起
天晓得，也许是一颗球
游在童年的灌木丛里？

 

门的把手和门铃
在之前的抚摸之上
堆叠另一双手。
在行李间箱包们彼此挨着；
或许某个夜晚，他们拥有着相同的梦
在醒来后突然消隐。

每段开始
无非都只是续篇
那满是情节的书本
总要从中间看起。

                      2014.1 

 

Love At First Sight 

 

Both are convinced

that a sudden surge of emotion bound them together.

Beautiful is such a certainty,

but uncertainty is more beautiful.

Because they didn’t know each other earlier, they suppose that

nothing was happening between them.

What of the streets, stairways and corridors

where they could have passed each other long ago?  

 

I’d like to ask them

whether they remember—perhaps in a revolving door

ever being face to face?

an “excuse me” in a crowd

or a voice “wrong number” in the receiver.

But I know their answer:

no, they don’t remember.

They’d be greatly astonished

to learn that for a long time

chance had been playing with them.

 

Not yet wholly ready

to transform into fate for them

it approached them, then backed off,

stood in their way

and, suppressing a giggle,

jumped to the side. There were signs, signals:

but what of it if they were illegible.

 

Perhaps three years ago,

or last Tuesday

did a certain leaflet fly

from shoulder to shoulder?

There was something lost and picked up.

Who knows but what it was a ball

in the bushes of childhood.

 

There were doorknobs and bells  

on which earlier

touch piled on touch. 

Bags beside each other in the luggage room 

Perhaps they had the same dream on a certain night,

suddenly erased after waking. 

Every beginning 

is but a continuation, 

and the book of events 

is never more than half open.

 

【原版】

Miłośćod pierwszego wejrzenia

                                                        Wisława  Szymborska

 

Obojesą przekonani,

żepołączyło ich uczucie nagłe.

Pięknajest taka pewność,

aleniepewność piękniejsza.

 

Sądzą,że skoro nie znali się wcześniej,

nicmiędzy nimi nigdy się nie działo.

Aco na to ulice, schody, korytarze,

naktórych mogli sie od dawna mijać?

 

Chciałabymich zapytać,

czynie pamiętają-

możew dzwiach obrotowych

kiedyśtwarzą w twarz?

jakieś"przepraszam" w ścisku?

głos"pomyłka" w słuchawce?

-ale znam ich odpowiedź.

Nie,nie pamiętają.

 

Bardzoby ich zdziwiło,

żeod dłuższego już czasu

bawiłsie nimi przypadek.

 

Jeszczenie całkiem gotów

zamienićsię dla nich w los,

zbiżałich i oddalał,

zabiegałim drogę

itłumiąc chichot

odskakiwałw bok.

 

Były znaki, sygnały,

cóżz tego, że nieczytelne.

Możetrzy lata temu

albow zeszły wtorek

pewienlistek przefrunął

zramienia na ramię?

Byłocoś zgubionego i podniesionego.

Ktowie, czy już nie piłka

wzaroślach dzieciństwa?

 

Byłyklamki i dzwonki,

naktórych zawczasu

dotykkładł się na dotyk.

Walizkiobok siebie w przechowalni.

Byłmoże pewnej nocy jednakowy sen,

natychmiastpo zbudzeniu zamazany.

 

Każdyprzecież początek

totylko ciąg dalszy,

aksięga zdarzeń

zawszeotwarta w połowie.